Od Kiary

Promienie słońca zaczęły nagle wpadać do mojego pokoju przez okno. Otworzyłam leniwie oczy, po czym zwlekłam się niechętnie z miękkiego łóżka. Umyłam twarz i poszłam coś zjeść. Był piękny dzień. I aż chciało mi się gdzieś wyruszyć, na jakąś wyprawę czy coś w tym rodzaju. Pobiegłam oporządzić Sonię, by też mogła sobie trochę zjeść i się napić. Włożyłam moje zielone przebranie, po czym osiodłałam konia i ruszyłam niepostrzeżenie w kierunku lasu. Pogoda była tak piękna, że aż chciało mi się śpiewać, ale powstrzymałam się… Inne różne istoty zamieszkujące nasze królestwo też doceniły piękno dzisiejszego dnia, bo zaczęły wychodzić ze swoich kryjówek. Wsłuchiwałam się w piękny śpiew ptaków, które tańczyły w powietrzu. To zadziwiające, że tak małe stworzenia miały w sobie tak potężny i piękny głos. Postanowiłam, że muszę znaleźć jakiegoś bogatego człowieka i go okraść. Potrzebowałam uzupełnić zapasy pieniędzy. Co prawda miałam jeszcze sporo pieniędzy, ale lepiej się zabezpieczyć. Po za tym powinnam pomóc znowu biednym ludziom. Biednymi nie interesuje się żadne królestwo, a ja im pomagałam od czasu do czasu… Dawałam im pieniądze, jedzenie lub picie. Ubrania natomiast dostawali od mojego przyjaciela Daniela. Tylko on i moja młodsza siostra wiedziały, że jestem Rozbójniczką i że pomagam innym w potrzebie. Cieszyłam się, gdy na twarzach ludzi widziałam uśmiech, który nie witał u nich na przykład: od bardzo dawna po tym jak stracili pracę czy coś. Tak! Musze dzisiaj pomóc tym biedakom! Pojechałam do głównej drogi, która prowadziła do naszego królestwa i na odwrót. Zaczaiłam się w gęstych krzakach i cierpliwie czekałam. Sonia też była w gotowości. Dość długo czekałam, ale w końcu nadjechał jakiś powóz z dużymi workami pełnymi złota! I nie tylko! To dopiero skarb! Tak! Poczekałam aż powóz przejedzie trochę dalej ze strażnikami, po czym wzięłam do ręki łuk i strzeliłam w plecy jednemu ze strażników. Potem drugiego aż w końcu trafiłam sześciu, ale reszta się w końcu musiała zorientować, że coś jest nie tak… Zaczęli uciekać i zostawili rannych towarzyszy. Wskoczyłam szybko na konia i zaczęłam ich gonić. Mojej klaczy nie zajęło zbyt dużo czasy na dogonienie ich. Podczas gdy ona biegła za wozem, ja strzelałam do pozostałych strażników. Trafiłam jeszcze trzech. Zostało dwóch! Opuścili powóz i zaczęli na mnie szarżować ze swoimi mieczami. Nie ze mną te numery! Trafiłam jeszcze jednego strażnika strzałą i spadł z konia. Został jeden! Wyjęłam miecz, szybko uderzyłam go w lewy bok i lekko nacięłam mieczem jego nogę, tak by nie mógł wsiąść z powrotem na konia, tak jak reszta. Nie zadawałam im poważnych ran, ale były w dość bolesnych miejscach i uniemożliwiały większość podstawowych ruchów. Pogoniłam jeszcze bardziej konia i w końcu znalazłam się przy pędzącym powozie. Woźnica nawet mnie nie zauważył… Szybko wzięłam tyle złota ile mogłam. No, ale parę klejnotów też wzięłam. Na szczęście moja klacz była bardzo wytrzymała i silna, więc mogła unieść spory ciężar złota i klejnotów. Gdy już miałam zawrócić konia, nagle zobaczyłam na samym dnie skarbca jakąś starą zniszczoną książkę… A czemu nie? – pomyślałam i zwinęłam jeszcze książkę. Obrabowałam cały powóz, ze wszystkiego co miał cennego. Co mnie rozśmieszyło, bo woźnica zorientował się, że powóz został zrabowany dopiero, w tedy kiedy już odjeżdżać. Szkoda, że nie widział swojej miny…. Ha! ale ubaw! Nagle poczułam ostry ból w lewym barku i prawej nodze! Nie wiedziałam, co się stało i gdy spojrzałam na bolące miejsca zobaczyłam, że zostałam trafiona strzałami! Jak widać byłam tak skupiona na swoim zadaniu, że nawet nie poczułam i nie zauważyłam, że zostałam ranna. Strasznie bolało! Szybko wróciłam do domu i ukryłam staranie łupy Wraz z tajemnicza książką. Przebrałam się w inne ciuchy i tak jak zwykle upozorowałam, że zostałam napadnięta. To zawsze na wszystkich działało, bo nikt w moim królestwie nie zadawał pytań. Ledwie wyszłam z domu i doczołgałam się do medyka. Była już prawie noc, ale medyk był zawsze. Ostatnio słyszałam, że nowy lekarz zamieszkał w naszym królestwie… Nie zbyt mnie obchodzili inni, więc przestałam o tym myśleć, bo już prawie zaczęłam mdleć. Weszłam do medyka, a moim oczom ukazał się lekarz o innym kolorze skóry w białym fartuchu! No pięknie! – pomyślałam. Już mam halucynacje i zwidy… Jednak krótko potem upadlam na ziemię z poważnie krwawiącymi ranami. Straciłam dużo krwi. Moja krew była prawie wszędzie. Ostatni raz popatrzyłam na dziwnego lekarza z lekką pogardą i straciłam przytomność.

<Winter Walker?>