Od Ikaleta - CD. Cirilli

- Ikalet - odpowiedziałem Ciri. Leżała teraz na łóżku, prosto jak kłoda. Czarne włosy kaskadą układały się na poduszce. Twarzy wracały kolory.

- To żadna tajemnica - dodałem

- Nietypowe imię - odparła, przecierając oczy.

- Może trochę - odparłem, przygryzając wargę. - Poczekaj Ciri, zaraz wrócę.

To mówiąc udałem się po opatrunek na ranę postrzałową. Ten, który założyłem jej wcześniej był już nieświeży. W tzw. spiżarni, w której trzymaliśmy wszelkie lekarstwa i przyrządy szpitalne, panował tłum. Nie wiedzieć czemu zawsze o tej porze (a było około godziny 16) wszyscy nagle potrzebowali czegoś. Panował tłok, harmider, czasem spadała jakaś fiolka. Poniekąd właśnie dlatego nie przepadałem za pracą tutaj - w domu miałem spokój.

Przecisnąłem się między grubym docentem Gulli Qeadsem, a wysokim jak topola Huyeggo Jole i wziąłem to co było mi potrzebne. Opatrunek, wodę odkarzającą, pas zaciskowy. Wychodząc podszedłem jeszcze po listę pacjentów, żeby wpisać na nią Cirillę. W pokoju, gdzie lekarze odpoczywali, mimowolnie usłyszałem jak ktoś rozmawia z nieznajomą kobietą. Dziewczyna miała czarne, spięte w długi koński ogon włosy i lekko skośne oczy. Na ramieniu wisiał jej kołczan ze strzałami.

- Jak to pan nie wie gdzie jest? - spytała ostro jakiegoś młodego lekarza, którego imienia nie pamiętałem.

- Już pani mówiłem, pani szanowna. Naprawdę. Nie wiedziałem, że w ogóle taka osoba...

- Nie jakaś tam osoba, tylko Ciri, wojskowa łuczniczka. Trzeba mieć szacunek do osób broniących bezpieczeństwa!

- Szuka pani Cirilli? - zapytałem, wtrącając się do rozmowy. Kobieta spojrzała na mnie zaskoczona.

- Tak... Wie pan, gdzie ona jest?

- Owszem. Jest moją pacjentką. Proszę za mną.

Kobieta ukłoniła się lekko młodemu doktorowi i posłusznie ruszyła za mną.

- Pani miano? - spytałem nieznajomej, chociaż domyślałem się jak się nazywa.

- Namida. Namida Ferrars.

- Pani jest znajomą Cirilli, która miała iść po te niebieskie kwiaty, zgadza się?

- Tak, skąd pan to wie?

- Wspominała mi o pani. Zaraz pani ją zobaczy. I przepraszam za kłopot z kwiatami. Nie były potrzebne. Poprzedni lekarz pani znajomej wprowadził panią w błąd.

- Och... No dobrze, a co z Cirillą?

- Majaczyła, miała gorączkę, jest osłabiona. Ale jest lepiej.

- Cieszę się.

Wsiedliśmy do sali, w której siedziała Cirilla. Dziewczyna podniosła się z łóżka na nasz widok.

Cirilla? Namida?