Od Ikaleta - CD. Cirilli

Przyznam, że zdziwiła mnie wieść o strzale. Brzmiało to co najmniej niepokojąco. Chyba nie będę już wracam tamtymi okolicami.

- Hm... Dobrze więc, Ciri - odparłem do dziewczyny.  - Nie denerwuj się już. Jesteś pod dobrą opieką. Lepiej się już czujesz?

- Trochę - odparła, siadając na łóżku. Była jeszcze blada i widziałem, że słabo trzyma się w pozycji siedzącej. - Ale dam radę iść do domu.

- Nie, nie dasz - spojrzałem na nią bacznie. - Jesteś jeszcze zbyt słaba. Powinnaś tu zostać.

- Ale... Szczerze... Ja nie chcę tu zostawać.

- Bez odpowiedniej opieki możesz nie przeżyć.

- Namida mi pomoże - nie dawała za wygraną.

- Musiałaby zostać przeszkolona - odparłem tak spokojnie, jak tylko mogłem.

- No więc zostanie. Poproszę ją o to - odparła i klapnęła na łóżko. Przyłożyłem jej rękę do czoła - było rozpalone. Gorączka wraca.

Szybko przykryłem ją kocem i pobiegłem po lekarstwa. W korytarzu minąłem tego pajaca w okularach. Patrzył na mnie wrogo.

Wpadłam do szpitalnej spiżarni i wziąłem szybko aspirynę i lek na wstrząsy. Pobiegłem szybko w z powrotem. Ciemnowłosa Ciri już drgała w gorączkowych konwulsjach. Wlałem jej do ust kilka kropel leku na wstrząsy. Aspiryna będzie na potem. Zaczęła się lekko rzucać na boki. Domyśliłem się, że zaczynają się koszmarne majaczenia.

- Wujku... Nie! - krzyknęła i ruszyła się, prawie spadając z łóżka. Szybko chwyciłem ją i podciągnąłem do góry. - Zostaw! Nie! Błagam! Proszę!

Krzyczała coraz bardziej. Jeden z lekarzy, chyba Geo, zauważył co się dzieje i zaproponował pomoc. Odmówiłem. Chwyciłem mocno dziewczynę za talię i starałem się utrzymać na łóżku.

***

Po 20 minutach majaczenie i rzucanie się przeszło. Ciri znów była blada jak kartka papieru, co w kontraście z czerwonymi ustami i ciemnymi włosami dawało straszny efekt. Była zmęczona, bardzo zmęczona. Pojawiły się podkowy pod oczami. Teraz powoli budziła się z gorączki.

- Boli... Głowa... - powiedziała słabym głosem.

- Znowu majaczyłaś. Masz tu aspirynę, pomoże na głowę - podałem jej tabletkę. Wzięła ją drżącą ręką do ust. Podałem jej szklankę wody.

- Masz, popij - dodałem. - Powinnaś dużo pić. To pomoże zwalczyć gorączkę.

Posłusznie wypiła do dna. Klapnęła na łóżko, ale już nie zasnęła. Gorączka przeszła, oby na długo.

- Zaczynam sie martwić o Namidę - wyznała cicho.

- Twoją znajomą?

- Tak

- Pocieszę cię tym, że najgorsze masz już chyba za sobą.

Ciri? Żyjesz? ;p