Od Daenerys

"Quest - Uprowadzenie"

Klacz pędziła po bezkresnych polach królestwa Tierra'y. Musiałam udać się na jakąś wyprawę, choćby nawet krótką. Bo ile można siedzieć w królestwie pełnym lawy i ostrym, duszącym zapachem siarki wiszącym w powietrzu? Czarna jak noc klacz, pędziła przez wrzosowisko. Odgłos kopyt uderzających o ziemię, roznosił się po rozległej przestrzeni . W oddali majaczył las. Wysokie, potężne, stare dęby górowały ponad młodymi sosnami. Demonica przyśpieszyła. Wiatr rozwiewał me długie, czerwone włosy we wszystkie strony. Gdy wjechałyśmy w las, klacz momentalnie zwolniła. Zeskoczyłam z mej towarzyszki i złapałam jej uzdę w lewą dłoń. Oparłam się o jej lewy bok i rzekłam z entuzjazmem:
- No to co? Jesteśmy, mała!
Uśmiechnęłam się do klaczy i podrapałam ją za uchem. Mimo zimy w lesie nie spadło jeszcze zbyt wiele śniegu. Niektóre drzewa były delikatnie oprószone śniegiem. Rozglądając się po lesie poczułam się dość dziwnie. Mimo tego, iż oprócz mnie i Demonici nie było tutaj nikogo, czułam na sobie czyjś wzrok. Podeszłam szybkim krokiem do klaczy. Z małej torby przy jej siodle wyjęłam sztylet. Srebrna rękojeść, ozdobiona gdzieniegdzie czerwonymi diamentami, zalśniła spotykając się ze światłem dziennym. Z torby wyjęłam także pas i długą do kostek czarną pelerynę z wilczego futra. Wsiadłam na grzbiet klaczy i gwizdnęłam. Koń ruszył szybko, waląc kopytami o zmrożoną ziemię. Mroźny wiatr wiał coraz mocniej, a małe śnieżynki zaczęły spadać z nieba utrudniając mi tym samym wędrówkę. Westchnęłam tylko, gdy klacz nagle stanęła i szybko poruszyła uszami. Stała kilka sekund w ciszy, nasłuchując... Po jakimś czasie, ja też usłyszałam w oddali jakieś dźwięki, ni to kroki, ni to odgłosy biegnących zwierząt. Nie... na pewno nie były wydawane przez zwierzęta. Wsłuchałam się w las, by po chwili usłyszeć... czyjąś rozmowę.
Rozmowę? Jacy ludzie wychodzą sobie na pogaduszki do zimnego lasu? Bardzo dziwne. Postanowiłam schować się w młodniku, rosnącym niedaleko ścieżki. Doskonale było z niego widać wąską dróżkę prowadzącą do królestwa Fuego'a. Po kilku minutach ujrzałam kilku mężczyzn. Na moje oko byli o koło 30-40 lat. Na ich twarzach dało się zauważyć wiele blizn i ran. Nie wyglądali na przykładowych obywateli Tierrary. Chcąc nie chcąc usłyszałam o czym mówili.
- Słyszałeś, że w Fuego mają nowego króla?
- Taa? Nic o tym nie wiedziałem. Gadaj co wiesz!
- Nie wrzeszcz tak idioto! Sam nie wiem, czy tutaj nikogo ni ma.
- Tutaj? Ha ha ha ha! Te ciepłolubne małpy nie opuszczają Fuego, tym bardziej w zimie.
- No żem tylko se tak myślał, nie wim co tu może być.
- Powiesz mi żesz w końcu, co żeś zaczął gadać o tym królu?
- A taaaa! Już żem zaczynam, daj mnie chwile, a niech se przypomnę. Oooo już! Ta mała, ruda umarła, a jej braciszek to mało nie zszedł jak się dowiedział. No to musieli kogoś innego se znaleźć. Rodzice nie żyli, krewnych ni ma. Jakiś ważniak z zakonu Syjona się znalazł, to go se na króla wzięli.
Słuchałam dalej, z coraz większą irytacją i złością. Nie byli może zbyt inteligentni, ale byli krzepcy i wysocy. Szerokie barki i umięśnione ręce mogły przerazić nie jednego strażnika broniącego zamku. Wytężyłam słuch i pełna obaw, dalej słuchałam ich opowieści.
- A gdyby tak, skrócić go o głowę?
- Oj śmieszny jesteś! Ha ha ha!
-  Ja żem nie żartuję!
- Samego króla Fuego'a?
- No, o tym żem myślał.
- A no co ci to? Reszte życia chcesz w więzieniu siedzieć ? Albo co gorsza, żeby to nas o głowę skrócili?
- Nie rozumiesz!
- To mów żesz do cholery, o co ci chodzi!
- No wiesz rachu-ciachu i byśmy z chłopakami go porwali, a potem to grubą kasę za okup by można było zagarnąć! No mów, co ty na to!
Drugi mężczyzna stał w ciszy, lecz po chwili odpowiedział.
- Oo! Dobry plan, kasa by się przydała, tak żem se myślał.
Moje serce zabiło szybciej. Byli kompletnymi, wiejskimi idiotami, lecz co mogliby zrobić w większej grupie? Król zazwyczaj udawał się na treningi do Starego Pałacu... Całkiem sam. Mimo jego umiejętności, nie poradziłby sobie z bandą wielkich osiłków. Musiałam jakoś zareagować. Ze strachem w oczach zaczęłam się cofać. Jednak nagle, nadepnęłam na jedną z gałązek leżącą na ziemi. Ta, łamiąc się, wydała głuchy trzask, gdy spojrzałam się w stronę rabusiów, ci z krzykiem na ustach biegli w moją stronę. Sparaliżowana, stałam w bez ruchu. Jeden z nich przygwoździł mnie do drzewa i przyłożył sztylet do szyi. Drugi zaś, spojrzał na mnie łakomym wzrokiem i oblizując wargi powiedział.
- Co, tu w lesie, robi taka piękna panienka? Lepsze miejsce by było dla ciebie w moim łóżku piękna, co ty na to?
Nie bałam się go, spojrzałam tylko na niego z pogardą i obrzydzeniem i splunęłam mu w twarz. Mężczyzna aż poczerwieniał ze złości. Uderzył mnie w twarz, co spowodowało lekkie przecięcie na szyi na miejscu sztyletu. Uśmiechnął się i rzekł.
- Jak będziesz tak walczyć, malutka, to źle skończysz! No dawaj posmakować sowich usteczek!
Próbując się wyrwać z uścisku, ugryzłam mężczyznę w rękę, ten jednak przycisnął sztylet mocniej i zasyczał z bólu. Byłam silna, ale moja siła była niczym w porównaniu z jego siłą. Szarpiąc się i miotając na boki, nie mogłam zrobić zbyt wiele. Mężczyzna podszedł bliżej i pogładził mnie po włosach.
- Nigdy nie miałem czerwonowłosej. Podobno są cholernie dobre. Ja bym się chętnie przekonał.
Przysunął się bliżej mnie, złapał za lewą pierś i zaczął ściągać ubranie. To był ten moment, mężczyzna był wystarczająco blisko, abym mogła użyć na nim mej magii. Kilka sekund później, mężczyzna leżał już na ziemi i krzyczał z bólu. Zdezorientowany, zarazem przerażony mężczyzna puścił mnie i zaczął się cofać. Podeszłam do mego płaszcza, leżącego na ziemi. Z kieszeni wyjęłam srebrny sztylet i podbiegłam do przestraszonego mężczyzny. Spojrzał na mnie i wyszeptał na jednym wdechu:
- Coś ty z nim zrobiła, diablico...?
Spojrzałam na poparzone ciało leżące na śniegu. Jego skóra była czerwona i pełna pęcherzy. Z ust ciekła wąska stróżka krwi. Usta były otwarte, a z nich wydobywał się niemy krzyk. Oderwałam wzrok od mężczyzny i rzekłam z satysfakcją w głosie.
- Taka kara spotyka mężczyzn, którzy nie szanują kobiet.
Podeszłam do sparaliżowanego mężczyzny i podcinając jego gardło powiedziałam.
- A taka spotyka ludzi, szykujących zamach na króla.
Dusząc się i dławiąc krwią, mężczyzna osunął się na ziemie. Spojrzałam z odrazą na jego zwłoki. I tak by umarł - pomyślałam. To chyba bez różnicy, czy z ręki kata czy z mojej? Skrzywiłam usta i skierowałam swe kroki w stronę klaczy. Wsiadłam na jej grzbiet i odjechałam.

***

Czarne włosie klaczy lśniło w świetle księżyca. Pędziła w kierunku zamku. Nieliczni wychodzili poza swoje domy po zmroku. Dlatego też, ulice były puste, co bardzo ułatwiło mi drogę. Po kilku minutach, byłam już na miejscu . Straże na mój widok zdziwili się, mimo tego nie zatrzymali mnie, lecz z zaciekawieniem w głosie spytali:
- Witaj pani. Gdzież to zmierzasz, o tak późnej porze?
- Muszę odnaleźć króla, szykowano na niego zasadzkę, udało mi się powstrzymać niedoszłych morderców!
- Szybko biegnij po oficera Jones! Niech jadą do...
- Do lasu na obrzeżach królestwa Tierra'y, przy wschodniej ścieżce leżą ciała dwóch mężczyzn.
Strażnik spojrzał na mnie, zdziwienie malowało się w jego głębokich oczach. Po chwili biegł już w kierunku siedziby oficera...

***

Siedziałam na miękkiej sofie w jednej z królewskich komnat. Niedaleko mnie stał król, patrzał przez okno, gdy nagle do komnaty wbiegł młody posłaniec. Pokłonił się głęboko przed królem i lekko dysząc powiedział:
- Martwi mężczyźni okazali się jednymi w najniebezpieczniejszych morderców w całej Amazji. W ciągu kilku lat zabili setki ludzi, gwałcili i plądrowali! Okradali świątynie, napadali bogatych i biednych!
Król spojrzał na mnie i po chwili milczenia rzekł.
- No cóż, tak więc należy ci się za to jakaś nagroda. Czego sobie życzysz pani?
- Wiem, iż nie powinnam prosić o tak ważną posadę, lecz od dawna marzyłam o zostaniu ustawodawczynią...
- Tak więc dobrze. Za ogromne zasługi dla całej Amazji mianuję cię ustawodawczynią!
Słysząc te słowa niemal zemdlałam z radości...

(quest niezaliczony z powodu zbyt małej ilości słów)