Królestwo Aqua'y - Kultura

Charakterystyka mieszkańców
CHARAKTER
przyjacielski │ otwarty │ wesoły │ wiecznie uśmiechnięty │ pomocny │ ciepły │ gadatliwy │silnie związany z rodziną │ łatwo przywiązujący się do innych
WYGLĄD
jasna cera, wręcz śnieżnobiała cera │ ciemne, niekoniecznie czarne, włosy │ przeciętny wzrost │ szczupła sylwetka │ grube, ciepłe, wielowarstwowe stroje

Życie codzienne
NA LĄDZIEżycie jest proste. Prawie wszędzie można dostać się pieszo, miasta rozrastają się przy źródłach i ujściach rzek, choć niewiele z nich może dorównywać rozmiarom stolicy

Ludzie tutaj zawsze są weseli i w każdej chwili gotowi powitać nowych podróżnych. W większych miastach, praktycznie nie ma tygodnia, bez urządzenia festynu lub ulicznego przyjęcia. Mieszkańcy mniejszych miast i wiosek zajmują się rybołówstwem i wydobyciem kamieni. W większych metropoliach życie płynie o wiele wolniej. Wszyscy mają na wszystko czas, nikt nie musi się spieszyć. Mniej zamożne mieszczaństwo zajmuje się wyrobem jedynych w swoim rodzaju, bogato rzeźbionych, drewnianych mebli i obróbką kamieni szlachetnych. Ci z wyższych sfer, rzadko kiedy zawracają sobie głowy pracą. Ich życie polega na ciągłych przyjęciach i spacerach wzdłuż co piękniejszych ulic miasta lub sporadycznych wypadów na wieś.

NA WYSPACH TETEŃSKICH jest z goła inaczej. Ciągłe opady śniegów i niskie temperatury utrudniają rozbudowę większych miast. Budynki są niskie i surowe, a ulice wąskie. Ludzie tam mieszkający są jak jedna wielka rodzina. Wszyscy pomagają sobie jak mogą, zwłaszcza w mniejszych miastach. Co jednak odróżnia ich od pozostałych mieszkańców królestwa, nie są zbyt przyjaźnie nastawieni do przyjezdnych. Nie ufają im i wolą, by nie wtrącali się w ich codzienne życie. To samo z resztą tyczy się władzy. Mieszkańcy wysp od zawsze byli zdani przede wszystkim na siebie, nie rozumieją więc, dlaczego mieliby być posłuszni komukolwiek. Są to prości ludzie, żyjący z dnia na dzień, zajętych przede wszystkim pracą i utrzymaniem rodziny.

Wiara

Wiara ludu Aqua'y to przede wszystkim wiara w duchy kierujące życiem ludzkim, istniejących poza czasem i poza widzianą człowiekowi rzeczywistością.

Wyróżnia się dwa typy dusz:
SINN to młode i niedoświadczone dusze, odradzające się w kolejnych ludzkich wcieleniach. Muszą wciąż uważać, by podczas ludzkiego życia nie popełnić zbyt wielu błędów - nie skazić się. Podczas ludzkiego życia jak i już po śmierci ciała są prowadzone przez swoich starszych braci, chronione przed złymi decyzjami.
OND czyli starsza dusza, sprawująca nadzór nad duszami młodymi. Są przy nich od ich narodzin, przez całe ludzkie życie oraz po śmierci, pomagając trafić duszy z powrotem do Ojca. Zadaniem Ond jest wskazywać Sinn właściwą drogę, pomagać podejmować słuszne decyzje, chronić je przed skażeniem.

Sinn po narodzeniu, trzy razy przechodzi próbę ludzkiego życia. Trzy razy odradza się jako nowa osoba, mając za przewodnika jedną ze starszych dusz. Jeśli trzy razy, wróci z ludzkiego świata nieskażona, wierna swojemu Ojcu, przeradza się w Ond i wyrusza z powrotem do ludzkiego świata już jako przewodnik.
Jeżeli któraś z prób, nie powiedzie się, dusza Sinn wraz z Ond która miała wskazywać drogę młodej duszy, kończy swój żywot tam, gdzie go rozpoczęła - w paszczy Ojca.

FAR inaczej Ojciec. Pierwszy i najpotężniejszy z Bogów. Jest twórcą wszystkich dusz, które kiedykolwiek wyruszyły do ludzkiego świata. Dogląda ich, sprawdza, ocenia ich czystość i karze w razie potrzeby. Wierzący w Fara wiedzą, że żadne serce nie jest bez skazy i każdy powinien obawiać się o los swojej duszy, mającej stanąć przed obliczem Ojca. Nigdy nie wiadomo, która skaza na duszy może zawyrokować o jej straceniu. Wierzy się, że za pomocą mórz, jezior czy nawet kałuż, Far jest w stanie obserwować swe dzieci, spoglądać w ich serca i czytać w zamiarach.
Far jest przedstawiany na wiele sposobów. Najpopularniejszy jest pod postacią ogromnego głowonoga o niezliczonej ilości macek z gałkami ocznymi zamiast przyssawek, zamieszkującego najgłębszą część oceanu. Inna, równie popularną wizją jest postać wielkiego wodnego węża, lekkim ruchem ogona wzniecającego fale mogące zniszczyć całe miasta. W tej postaci, Far posiada tylko jedno, ziejące chłodem, wszechwidzące oko, którym obserwuje wszystkich ludzi. Jedno, co łączy wszystkie powstałe na temat Ojca obrazy to najeżona ostrymi zębami paszcza, z której wypływają nowo narodzone dusze i Ond czekające na swych podopiecznych u jej wylotu.

By oczyścić duszę i wyznać wszystko co zrobiło się wbrew woli Ond, podczas pełni księżyca ludzie zanurzają się w wodzie i z własnej woli, dają Far wgląd w swoje serca i umysły. Pozwalają z siebie czytać i proszą o przebaczenie. Nie ma ustalonych słów modlitw. By Ojciec wiedział, że słowa są czyste i pełne skruchy, muszą płynąc z serca człowieka, a więc każdy musi znaleźć własny sposób na porozumienie się z Far.

DYD jest jedynym z pomniejszych bogów. Jak wszystkie inne dusze, jest dzieckiem Fara, jednak jest również jednym z pierwszych, a więc i jednym z potężniejszych dusz.
Według legendy, Dyd był pierwszym, który zlitował się nad duszami, z własnego doświadczenia widząc, jak ciężkie może być wieczne życie w jednym ludzkim ciele. Zszedł do ludzkiego świata w swojej pierwotnej postaci, pomagając zmęczonym duszom uwolnić się od swoich skorup i wrócić do Ojca. Od tego czasu, kroczy po znanym nam świecie, uwalniając kolejne zmęczone lub zbyt słabe dusze.
W opowieściach przedstawia się go jako wysoką postać bez twarzy z parą ogromnych rogów pokrytych krwią. Porusza się po ścieżkach które wyznacza mu krew, powoli ubywająca ze wszystkich ludzkich ciał. To dzięki nim wie która z dusz i kiedy powinna powrócić do Far.
Mimo, iż Dyd pozbawia ludzi życia, postrzegany jest jako bóg łaski i miłosierdzia. Uwalnia on dusze od zbyt długiego tułania się po świecie, okazuje im łaskę, której sam zaznał tylko raz.

Tradycje i obyczaje

Święto Wody

Uroczystość podczas której składa się uroczysty hołd i podziękowania morzom i rzekom za ofiarowane dobra. Tego dnia urządzane są huczne, powszechne regaty, na które ściągają żeglarze z całego kraju. Zwycięzca dostępuje zaszczytu wybrania kolorów, którymi tego roku spłyną rzeki i zabarwi się ocean. Od wieków bowiem zachowuje się tradycje kolorowania wód jako pamiątkę po wielkim magu Aqua'y, które całe życie powtarzał, że woda to coś więcej niż tylko sam błękit.  Ponadto wszyscy przybyli po ogłoszeniu wyników zostają zaproszeni na wielką ucztę na zamku.

Noc Błądzących Dusz
Według wierzeń w tę jedną noc, stare dusze mogą przybrać ludzką postać. Organizowane są wtedy huczne przyjęcia, by Ond mogły poczuć się poczuć się swobodnie między swoimi podopiecznymi i sprawować nad nimi bardziej czynną opiekę. Nie ważne, czy jest to zwykłe tańczenie wokół ognisk, czy wystawne przyjęcie, wszyscy tej nocy zakładają na twarze maski, by ukryć się przed wzrokiem duchów. Według wierzeń, jeżeli Ond rozpozna twarz swojego podopiecznego, jeszcze przed wzejściem słońca, zaprowadzi go przed obliczę Ojca.
Z nastaniem świtu, wszyscy idą złożyć Far ofiarę, oczyszczając swą duszę (we wsiach towarzyszy temu również grupowa kopulacja).

Pogrzeby
Pogrzeby w Królestwie Aqua'y są urządzane huczniejsze niż śluby. Mimo smutku odczuwanego przez utratę najbliższego, wszyscy starają się pamiętać, że dusza zmarłego trafia właśnie do Ojca i być może powróci jako czyjś opiekun.
Pogrzeb rozpoczyna się zaraz po zachodzie słońca. Nad brzegiem wody (morza, jeziora, rzeki, nie ma to znaczenia) rozpala się ogromne stosy , które płoną przez całą noc, mając sygnalizować światu, że kolejna szczęśliwa dusza powraca do Far. Ludzie w tym czasie tańczą i śpiewają na cześć wszystkich duchów opiekunów i bogów którzy nad nimi czuwają. Zostawia się ofiarę wdzięczności dla bożka śmierci, a gdy słońce zaczyna wschodzić, wypuszcza się ciało zmarłego na tratwie, by również i ciało mogło połączyć się z Ojcem.

Królewska Koronacja
Koronacja następcy tronu jest jedną z najstarszych i najważniejszych również dla prostych ludzi tradycją w królestwie. Po złożeniu przysięgi wobec Królestwa i Far, przyszły władca wraz z towarzyszącym mu dworem udaje się do Ruin starego pałacu, gdzie w jednym z jeziorek podobno swoje wszechwidzące oko zostawił sam Ojciec. Władca musi zanurzyć się w owym jeziorze by Far mógł zaświadczyć o prawdziwości słów Króla.

Śluby
Ślub, jak większość obrzędów w królestwie są podporządkowane wodzie. Wierzy się, że małżeństwo zawarte podczas przypływu nie przetrwa próby czasu. Ceremonie są skromne, choć bardzo wyniosłe. Poza parą młodą, obecni są tylko najbliżsi członkowie rodziny, czyli rodzice i dziadkowie. Najstarszy członek rodziny męża przeprowadza obrzęd ponownego połączenia się dwóch dusz. Stojąc po kolana w wodzie, para młoda prosi Far by połączyła ich również w kolejnych wcieleniach.
Ludzie wierzą, że nie łączą ze sobą jedynie młodej pary lecz całych przyszłych pokoleń, w jakie wstąpią ich dusze. Podczas ceremonii proszą Ojca o pomoc w odnalezieniu się, bez względu na czas w jakim się ponownie zrodzą.

Obrzęd Oczyszczenia
Oczyszczenie jest dla każdego człowieka indywidualnym obrzędem. Każdy musi znaleźć swój sposób na uzyskanie rozgrzeszenia od Ojca. Wiadomym jest jednak, że by Far w ogóle zwrócił na człowieka uwagę, musi on zanurzyć się w wodzie (jeziorze, rzece lub morzu) i żałować wszystkiego, co uczyniło się przeciw radom swojego Ond. Dzięki wodzie, oczyszczającej ciało, Far może wejrzeć również w serce i stwierdzić, czy słowa i myśli są prawdziwe. 

Legendy

Opowieść o Wodnych Jaskiniach
Romantyczna, ale jakże tragiczna historia o parze kochanków, której nigdy nie było dane się spotkać. Przekazywana z ust do ust legenda jest opowiadana wszystkim młodym w ramach przestrogi przed nieobliczalnym losem, często także można ją usłyszeć w pieśniach trubadurów. Rzeczywiste imiona dziewczyny i młodzieńca już dawno zostały zapomniane, dlatego powszechnie nazywa się ich Tsuki (księżyc) i Kaiyo (ocean), bo podobnie jak ocean i księżyc byli ze sobą związani, ale nigdy się nie zdołali się spotkać.
Tsuki była córką żeglarza, zaś Kaiyo rybaka. Połączyła ich tęsknota za wielką wodą, za nieznanym. Wspólnie marzyli, by wybrać się w wielką podróż, zapisać się w historii jako osoby, które jako pierwsze opłynęły glob. Ich niedorzeczny pomysł spotkał się z kpiną i sceptycyzmem, młodzi jednak nie ulegali innym. Całymi dniami przesiadywali na klifach, wpatrując się w horyzont i snując plany na przyszłość. Pewnego dnia Kaiyo zdecydował się wprowadzić ich marzenia w życie. Przygotował łódź, którą ukrył w Wodnych Jaskiniach a następnie poprosił Tsuki o spotkanie się z nim tam. Dziewczyna przystanęła na to, szczerze ufając przyjacielowi. Młodzieniec planował także przy okazji wyznać swojej ukochanej jego uczucia i poprosić o jej rękę. To miał być najpiękniejszy dzień w ich życiu. Los jednak chciał inaczej.
Gdy dziewczyna przybyła na miejscu nie zastała Kaiyo. Miast tego jej oczom ukazała się nieco zniszczona po walce łódź, na której widoczne były ślady krwi. Podążając za nimi, przerażona znalazła chłopaka rozszarpanego przez utopce, które miały swoje gniazdo nieopodal miejsca, w którym została zacumowana łódź. Zrozpaczona Tsuki zabrała jedyną pamiątkę po ukochanym - zakrwawioną chustę - po czym uciekła na statek i wypłynęła w morze. Następnego dnia rybacy opowiadali o niewielkiej żaglówce oddalającej daleko od brzegu, o wiele dalej niż to bezpieczne. Do dziś nie wiadomo jak potoczyły się losy Tsuki. Powszechnie uważa się, że zginęła na morzu zmieniając się w nimfę lub syrenę. Do dziś bowiem w Wodnych Jaskiniach w czasie sztormu czy silnego wiatru słychać jakby żałosne zawodzenie młodej kobiety.

Stworzenie Ludzkiego Świata

Legenda o narodzinach Pierwszych Bogów