Pięć Królestw

Z rozbawieniem przyglądałem się jak dziewczyna produkuje się tymi małymi rączkami w roztrzęsionej gestykulacji sprzedając mi tyradę, którą już nieraz musiałem wysłuchiwać. Nie zważając raczej na jej słowa przyglądałem się otaczającym nas ludziom. O ile wzrok mnie nie oszukał w tłumie mignęła mi znajoma twarz gościa od butelki z winem. Nie spodobało mi się to. Typ wyglądał na takiego, który jest zawsze tam gdzie można się za darmo dorobić. Tym bardziej, że te całe bele, które tak sukcesywnie zapełniły świat tej panienki, nie wyglądały na byle jakie szmaty. Jedwab, jak mniemam. A jedwab jest w cenie. Co jak co, ale ja jako syn jednego z najbardziej wpływowych kupców w tym królestwie, nawet pozbawiony smykałki do interesów, dobrze takie rzeczy wiem. Całe dnie siedzenia przy ladzie, "bo ktoś musi popilnować interesów, a ty Sven całe dnie nic nie robisz" nie spełzły na niczym.
I istotnie trzy sztuki ów bel nagle się rozpłynęły w powietrzu kiedy tylko dziewczyna skończyła swoja gatkę i z czerwoną buźką i łzami w oczach zaczęła się bezradnie rozglądać wokoło szukając swoich rzeczy. W skupieniu obserwowałem jak materiał przedziera się przez tłum, dysząc przy tym głośno i próbując nie rzucać się w oczy.
- Aha - wydedukowałem, budząc tym samym konsternacje u brunetki. Przez moment zastanawiałem się co powinienem zrobić. Dać mu zabrać te bele? Jakoś mnie to gryzło. Dupek popsuł mi już dzień tym swoim zapijaczonym dziobem i wyzwiskami, czemu więc miałbym mu teraz dać się dorobić? Przy okazji może tej dziewczynie przestałoby się zbierać na ryczenie, bo słuchanie czyjegoś, szczególnie kobiecego płaczu zdecydowanie nie należało do moich ulubionych czynności. Poza tym nie wyglądało na to by chciała za ten materiał jakieś pieniądze ode mnie. Aż dziwne, nie? Zwykle w takich sytuacjach chcą jak najwięcej, powołując się na szkody materialne, fizyczne i duchowe. Aha, pewnie za śmierć ich ciotki w 997 też odpowiadam. Śmieszni są ci ludzie trzeba przyznać. Mają żywą wyobraźnię. Ale, ach nie pozostawia mi to większego wyboru w tym momencie.
Gwałtownie spiąłem Demiurga piętami. Ogier energicznie skoczył do przodu niemal wpadając na tłum ludzi, który rozstąpił się niby Morze Czerwone. Posypały się wdzięczne bluzgi i prośby do Boga, podobnie powypadały też przedmioty ufnie spoczywające w dłoniach mieszczan. Rozległy się trzaski i uderzenia oraz miękki stukot bel uderzających o kamienny bruk. Do moich, i nie tylko, uszu dobiegła barwna wiązanka przekleństw wypluwanych przez wiadomo którego osobnika, a oczy zgromadzonych zgodnym ruchem powędrowały w tamtym kierunku.
Rozpalony niczym piec kowalski kupiec stał w śmiesznej pozie nad leżącym koło jego stóp jedwabiem, dysząc z wysiłkiem. Krople potu niby maleńkie rzeczki spływały po bruzdach na jego twarzy a czerwone jak samo piekło policzki były czystym skondensowanym poczuciem zażenowania, złości i wstydu. Parsknąłem na ten widok śmiechem i popędziłem lekko Demiurga, żeby podszedł bliżej.
- To chyba nie należy do ciebie - rzuciłem głosem typowego miejskiego wąsatego strażnika - Uprasza się o natychmiastowe zwrócenie tych bel jedwabiu ich prawowitej właścicielce. W trybie natychmiastowym, ty zapita świnio - spojrzałem na niego ostro, kładąc dłoń na biodrze jakbym niby miał tam jakąś broń.
Kupiec bez chwili zwłoki pozbierał materiał i służalczo podszedł do brunetki, wpychając w jej dłonie bele. Podążałem za nim krok w krok, nie spuszczając z niego oka. Mężczyzna, o ile tak mogę go nazwać mówił coś gorączkowo pod nosem, czego nie miałem nawet ochoty głębiej analizować. Oddawszy już nieswoją własność popatrzył na mnie błagalnie.
- No leć już do tego swojego brudnego zaułka - warknąłem. Jak na zawołanie grubasek ruszył kłusem w swoja stronę, odprowadzany moim dźwięcznym śmiechem. Wraz z jego zniknięciem na horyzoncie, ucichłem spoglądając raczej obojętnie na stojącą wciąż obok brunetkę.
- Nie myśl sobie, że robię to z dobroci serca - zastrzegłem, przybierając znużony ton głosu - Bierz te swoje bele i znikaj stąd. I na przyszłość staraj się uważać na rozpędzone konie, bo następnym razem już się nie zatrzymam - odetchnąłem i rozluźniłem się w siodle, bez większego zainteresowania poprawiając mankiety koszuli.

<Catlin?>

Od Arona - CD. Caroline

- Odpowiedź jest chyba bardziej niż oczywista - stwierdziłem z pychą - Zwracaj się do mnie - odchrząknąłem - Przystojny, inteligentny, szarmancki, flirciarski, boski, niezwyciężony, roztropny, czarujący, potężny, odważny, śmiały i jakże przy tym skromny nasz miłościwie panujący książę Aron, drugi tego imienia - zakończyłem akcentując - Pierwszy syn Are Dobrego i Tuli Miłościwej - dodałem po chwili namysłu, uśmiechając się z satysfakcją do Caroline.
Dziewczyna uniosła głowę, ale jeszcze wyżej powędrowały jej brwi. Spojrzała na mnie ze skupieniem, krzywiąc się przy tym leciutko.
- No chyba sobie kpisz - parsknęła, z kiepsko ukrywanym śmiechem - Czy ktoś w ogóle miałby czas, żeby wymieniać wszystkie te epitety?
- Ależ oczywiście - udałem wzburzenie - Na Zamku nie mówią na mnie inaczej. No poza kilkoma osobami, ale na nie nie powinno się w ogóle zwracać uwagi.
- Ach tak? Ciekawa jestem jak uprzywilejowane są te osoby, że mają zaszczyt zwracania się do ciebie per Aron.
- Właściwie to - chciałem już sprostować całą sytuację, ale w ostatniej chwili ugryzłem się w język - Właściwie to tylko dwie osoby. Więc raczej dostosuj się do tej reszty, która nazywa mnie tak jak ci opisałem. Tymi pięknymi jakże zgodnymi z prawdą epitetami, które mam nadzieję pamiętasz - spojrzałem na nią z udawaną groźbą - bo jeżeli nie..
- To co? - Caroline wydawała się niewzruszoną moja mową.
- To obetnę ci najpierw język a potem całą twoją śliczną główkę - uśmiechnąłem się czarująco.
- Jeżeli flirtujesz tak z każdą napotkaną dziewczyną to ja się nie dziwię, że tron wciąż należy do twojego ojca - zaśmiała się, patrząc na mnie z przekorą.
Teatralnym gestem złapałem się za serce, biorąc głęboki wdech i zginając się lekko.
- Jak możesz tak mówić? - szepnąłem zbolałym głosem - Jak? Nawet nie wiesz jak mocno mnie zraniłaś w tym momencie. Moja duma.. ona płacze, rozumiesz? Ugodziłaś ją prosto w jej małe pyszałkowate serduszko. Takie maleńkie, ciupkie, niewinne serduszko. Och wy kobiety naprawdę nie macie za grosz uczuć i w waszych piersiach musi być kawałek lodu zamiast serca - zerknąłem na nią z wyrzutem.
- Nie dramatyzuj tak. Przecież nie miałam nic, ale to nic złego na myśli.
- Aha jasne - burknąłem prostując się - Najpierw musiałabyś myśleć.
Dziewczyna obruszyła się i nastroszyła. Jej spojrzenie stało się stalowe i niby miecze wpijała je we mnie próbując chyba zadźgać moją duszę na śmierć.
- Przecież nie miałem nic złego na myśli - mój przepełniony słodkością głos mający parodiować jej własny chyba leciutko wytrącił Caroline z równowagi.
- Nie dramatyzuj tak - machnąłem lekceważącą ręką, ale uśmiechnąłem się z sympatią do dziewczyny- Jeżeli tak ci zależy w ramach rekompensaty mogę zabrać cię na bal. Hę, co ty na to? Jest taki jeden za tymi drzwiami wyobraź sobie. No nie daj się prosić - mój wzrok przybrał szczenięco-proszący wyraz - Jest tam poncz i Mattias jakbyś chciała pogadać o książkach czy o nielubieniu tego przyjęcia i w ogóle.

<Caroline? No chyba nie odrzucisz tej kuszącej propozycji? xd>
Tak to opowiadanie jest w całości dialogiem.

Od Daphne Kalipso - CD. Anthony'ego i Sygny

Królestwo Aqua'y+ Opowiadania

Gdy tylko strażnik zamknął za sobą drzwi, a jego ciężkie kroki zabrzmiały na schodach, rzuciłam się na dziewczynę obok mnie przyciskając ją do ściany ze sztyletem przy jej szyi. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego chłopak skłamał, by ją uratować. Mógł powiedzieć prawdę. Powinien powiedzieć prawdę. “Kogo ty oszukujesz Daph? Równie dobrze, to mogłaś być ty.” Nie chciałam tej dziewczyny w swoim pokoju. Nie chciałam, żeby ten chłopak, jakkolwiek ma na imię, przejmował kontrolę nad wszystkim, co się dzieje. Był ranny i musiał, jak najszybciej trafić do medyka. Ona nie była nam potrzebna.
- Dlaczego to zrobiłeś? - rzuciłam do chłopaka, wciąż wpatrując się w twarz dziewczyny. Była młoda. Młodsza nawet ode mnie. Mimowolnie zaczęłam zastanawiać się, co takiego wydarzyło się w jej życiu, że upadła tak nisko. Doskonale zdawałam sobie sprawę, jaka była. Na samym dole marginesu społecznego. Nie potrafiłam sama o siebie zadbać, ale też nie mogłam liczyć na niczyją pomoc.
- Spokojnie. Czy możemy usiąść i o tym porozmawiać? - powiedział chłopak i choć nie widziałam jego twarzy, byłam pewna, że znów się uśmiecha. Jak za każdym razem. Jak piękne musi mieć życie ktoś, komu uśmiech nie schodzi z twarzy? Poczułam nagłą falę zazdrości i żalu. Przypuszczałam, że ja już nigdy się nie uśmiechnę, nigdy nic nie rozśmieszy mnie na tyle, by wybuchnąć śmiechem. A on to robił bez problemu. Jakby to było coś oczywistego. Jego życie bez żadnych problemów, bez bólu, w jakimś pięknym, kolorowym domu z równie wesołą rodziną.
Chciał rozmawiać? Niby o czym? Byłam mu wdzięczna za uratowanie przed strażnikiem, ale po co brał odpowiedzialność również za nią? Okradła go, próbowała szantażować. Widziałam jego minę, gdy wspominała o Octavio. Dlaczego więc był tak delikatny i łatwowierny w stosunku do niej?
- O czym? - krzyknęłam odwracając się w jego stronę. Miałam już gdzieś dziewczynę, była w takim samym życiowym bagnie co ja, ale on? On miał wszystko i tak jak cała reszta uważał, że może zbawić świat. - O czym chcesz rozmawiać, bo nie rozumiem. O tym, że już drugi raz się dla ciebie narażałam, choć kompletnie cię nie znam? A może o tym, że postanowiłeś okłamać strażnika tylko dlatego, że ślinisz się na sam widok tej dziewczyny?
Wyraźnie nie wiedział co odpowiedzieć, więc po prostu usiadł na łóżku i wpatrywał się we mnie swoimi czerwonymi oczami. W żaden sposób nie mogłam odgadnąć czy zgadza się ze mną, czy uraziłam go swoimi słowami? W ogólnym rozrachunku jednak to najmniej mnie interesowało. Musiałam zająć się jego ranami i zaopiekować się koniem. Wolałam nie myśleć, jak sama wyglądam. Ze znoszonym, pomiętym ubraniem i splątanymi, napuszonymi włosami zapewne prezentowałam się o wiele gorzej niż dziewczyna stojąca pod ścianą.
- Uspokoiłaś się już, czy chcesz się jeszcze na mnie powyżywać? Bo jeśli tak, to raczej nie będzie widok odpowiedni dla nieletnich - powiedział chłopak podnosząc się z łóżka, co wyraźnie sprawiało mu ból. Doceniłam jednak próbę żartu uśmiechem - a raczej jego cieniem - i cichym prychnięciem.
- Nie powinieneś wstawać. Ile razy jeszcze mam cię kłaść z powrotem? - powiedziałam już spokojniej, podchodząc do chłopaka i pomagając mu utrzymać się na nogach.
- Chyba dopóki nie zostaniesz w łóżku razem ze mną - odparł z szerokim uśmiechem - Miło, że wraca ci humor, niebieskooka.
Pomagałam chłopakowi ułożyć się na materacu, kiedy zza moich pleców odezwała się dziewczyna.
- Wyglądacie razem naprawdę słodko, ale czy mogę już iść? - spytała znudzonym głosem. Moja złość wymieszana ze zmęczeniem powróciła z nową siłą. Może i życie tej dziewczyny było kompletnie spaprane, jednak nie było w niej za grosz wdzięczności. Gdyby to ode mnie zależało, trafiłaby do więzienia z prędkością rozpędzonego do granic możliwości konia.
- Nie - warknęłam znów na nią spoglądając - Nigdzie nie pójdziesz. Przeprosisz grzecznie za kradzież konia, podziękujesz, że nie wydaliśmy cię strażnikowi i pomożesz mi znaleźć jakiegoś medyka. Rozumiesz?
Dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi i westchnęła głośno, co jeszcze bardziej mnie zirytowało. Zmieniłam zdanie co do niej. Nie byłyśmy do siebie w niczym podobne i dziękować za to bogom. Siknęła w końcu głową z naburmuszoną miną i ruszyła w stronę krzesła, na którym rozłożyła się opierając nogi na ramie łóżka.
- Więc, co mam robic? - spytała zdecydowanie zbyt zuchwale, jak na mój gust. Może tylko nadrabiała miną, tak jak ja? A może miała za nic fakt, że wciąż nie wbiłam jednego ze sztyletów prosto w jej śliczne gardło.
Zerknęłam na leżącego w łóżku chłopaka, wpatrującego się w nas z głupawym uśmieszkiem, zupełnie, jakby bawiła go cała ta sytuacja. Może z resztą tak właśnie było? Oto miał u swego boku dwie dziewczyny, które miały się nim opiekować. Któremu mężczyźnie nie podobałaby się taka sytuacja?
Wzruszyłam ramionami zbyt zmęczona, by wymyślić jakąkolwiek sensowną odpowiedź. Zaczęło do mnie docierać, jak zaspana jestem po gwałtownej pobudce i wszystkimi wydarzeniami poranka. Jedyne, o czym marzyłam to kąpiel i czyste ubranie.
- Spytaj się jego. To on najwyraźniej potrzebuje twojej pomocy.
Ruszyłam na drugą stronę pokoju po swoje rzeczy, po czym zniknęłam w części pokoju - oddzielonej od reszty wysokim parawanem - służącej jako łazienka. Wciąż mogłam bardzo wyraźnie słyszeć jakąkolwiek rozmowę w pokoju, choć zdecydowanie wolałabym pozostać w końcu sama ze sobą.

< Sygna? Anthony? Proszę tylko nie podglądać Daphne, kiedy się kąpie. Dziękuje :) >

16 września 2015

Od Wintera - CD. Nastii

Królestwo Tierra'y+ Opowiadania

- Nastia - przedstawiła się z uśmiechem na ustach. Nie mogłem tego nie odwzajemnić - ten uśmiech, tak znajomy choć myślałem, że wyparłem go z pamięci już lata temu... Nie mógł być prawdziwy.
Stałem w pewnej odległości od dziewczyny z rękami założonymi na piersi. Mój uśmiech jeszcze się poszerzył gdy dostrzegłem, że po przemianie w człowieka, Nastia stała przede mną zupełnie naga. Jej jasna skóra lśniła w nielicznych promieniach słońca przebijających się przez korony drzew, co podkreślało tylko niezwykły kolor włosów dziewczyny, swobodnie opadających na ramiona i plecy - niczym nie spięte, zmierzwione przez wiatr.
Patrzyła na mnie z wyższością, zupełnie, jakby nie zauważyła, że nie ma na sobie żadnego ubrania.
- Miło poznać - odparłem i przekrzywiłem nieco głowę przyglądając się baczniej zarysowi jej piersi. Nie mogłem oderwać wzroku od ciała Nastii. Zdawało się, że znam je tak dobrze... a jednak dziewczyna, która się pod nim skrywała, była zupełnie inna. "Czy to możliwe, że mam halucynacje?" pytałem sam siebie. - No i dziękuję za przepiękne widoki - dodałem patrząc w jej niezwykle niebieskie oczy. W pierwszej chwili, zmarszczyła lekko brwi, jak to miała w zwyczaju, gdy mówiłem coś, co nawet ją zaskakiwało. "Tyle, że to nie jest ona" przypominał mój mózg sprawiając, że prawda wciąż od nowa i od nowa uderzała we mnie, jak kubeł lodowatej wody. Moje serce od lat skrywało się w ciemnym, ciasnym pokoju bez okien, gdzie w spokoju mogło lizać rany, jednak wraz z pojawieniem się tej dziewczyny, rany znów zaczęły krwawić.
Widząc nic nierozumiejący wzrok Nastii, z uśmiechem powędrowałem wzrokiem wzdłuż jej zgrabnej szyi i zatrzymały się na śnieżnobiałym brzuchu. Idąc tropem moich oczu, spojrzała w dół i aż pisnęła uświadamiając sobie prawdę.
Zabawnie było patrzeć, jak w panice próbuje zasłonić się rękami, jednak zdawałem sobie sprawę, jak krępujące musi to dla niej być. Całkiem naga, w lesie, z obcym mężczyzną...
Zdjąłem z ramion kurtkę z miękkiej skóry i zbliżając się ostrożnie, okryłem nią ramiona Nastii. Dziewczyna prawie natychmiast owinęła się nią jak najszczelniej spoglądając na mnie podejrzliwie.
- Jestem Winter - przedstawiłem się, stając znów w bezpiecznej odległości. Uświadomiłem sobie, że wcale nie chciałem, by uciekła. Z pewnych powodów, zaczynało mi zależeć na poznaniu jej. Tego jaka jest, co lubi, czego się boi. Wypełnić umysł nowymi, pozytywnymi wspomnieniami by nie musieć przeżywać w snach wciąż tej samej tragedii.
Widziałem, jak Nastia trzęsie się z zimna panującego w lesie. Kurtka, choć ciepła i zdecydowanie za duża, nie zdołała całkowicie uchronić dziewczyny przed temperaturą. Przypatrywałem się jej bosym stopom, ale moją uwagę przykuło zadrapanie ciągnące się przez prawię całą długość lewej łydki. Wyglądało na świeże i niezbyt głębokie, jednak jej okolice już przybrały niepokojąco czerwoną barwę.
- Zadrapałaś się? - spytałem, a Nastia automatycznie zerknęła za zranioną nogę.
Wzruszyła ramionami starając się utrzymać obojętną minę, jednak nawet ona musiała dostrzec, że rozcięcie nie wygląda najlepiej.
- To pewnie stało się, kiedy biegłam. Nic takiego.
Nie potrafiłem powstrzymać się przed zbadaniem jej. Jeśli nauczyłem się czegoś, przez lata spędzone w Sekretnej Dżungli, to że nie można lekceważyć żadnej nabytej tu rany. Wiele z pozornie nic nieznaczących roślin, potrafiło zabić w przeciągu kilku godzin.
Ukląkłem przy dziewczynie, przyglądając się ranie. Dziewczyna automatycznie chciała się odsunąć, jednak powstrzymałem ją mówiąc, że jestem lekarzem. W półmroku nie mogłem dostrzec zbyt wiele szczegółów, jednak jednego byłem pewny. Organizm zbyt szybko i zdecydowanie zbyt gwałtownie reagował na tak powierzchowną ranę. O cokolwiek skaleczyła się Nastia, musiało być to bardzo trujące.
- Nie wygląda to dobrze... - zacząłem, jednak dziewczyna od razu mi przerwała.
- To tylko zadrapanie. Za tydzień nie będzie już śladu.
- Za tydzień możesz już być martwa. Nie jestem pewny co to jest, ale ma bardzo silną truciznę. - wyraźnie zbladła słysząc o truciźnie, jednak zachowała kamienną twarz. - Powinnaś przyjść do mojego gabinetu. To niedaleko. Powiedziałbym, że za rogiem, ale... jesteśmy w lesie. - starałem się jakoś rozluźnić sytuację. Rozśmieszyć ją lub chociaż zażenować kiepskim żartem. - Powinienem znaleźć tam również jakieś porządniejsze ubranie dla ciebie. Chyba, że do tego wszystkiego chcesz również się przeziębić?
Stała przez chwilę przyglądając mi się i rozmyślając nad wszystkimi za i przeciw. Za - mogła umrzeć, przeciw - musiałaby pójść ze mną do mojego domu. Czytałem z jej twarzy jak z otwartej księgi i już to sprawiało, ze w piersi czułem narastający ból. Ale teraz nie była tylko dziewczyną poznaną w lesie. Stała się pacjentką.
- Mogłabym po prosu zmienić postać i uciec - stwierdziła, przyglądając się mojej reakcji. Pokiwałem głową na znak zgody.
- Mogłabyś. Ale nie jestem weterynarzem.

<Nastia? Pozwolisz się uratować? Wybacz... nie bij ;-; >

13 września 2015

Od Elen

Wracałam z Breno do domu. Nadal boczył się za wykorzystanie go jako konia jucznego i za nic nie chciał się ruszyć ze mną na grzbiecie. Dlatego więc szliśmy koło siebie w ślimaczym tempie.

Ojca ani Mareny z nami nie było. Gdy tata handlował się o cenę młodej sarenki, którą udało mu się ustrzelić wczorajszego wieczora, jakiś pies porwał zajęcze skórki. Jakże zabawnie musiał wyglądać mój ojciec, goniąc kundla po wąskich uliczkach! Złodziejaszek nie dała się złapać, a tata nie mógł go ustrzelić z łuku w środku miasta, choć z jego złowróżbnego poburkiwania zrozumiałam, że czuł niemałą pokusę.

W gruncie rzeczy wiedziałam, żeby tego nie zrobił. Na pewno był wściekły na psa, który teraz w swoich zębach żuje ciężko zapracowane pieniądze, ale na pewno nie postrzeliłby go z łuku. Ma za miękkie serce. Nie robi mu zbytnio różnicy, czy to ptak, ryba a może królik lub pies, ale zabicie tego czworonoga na niewiele by się zdało. Zwędzone skórki i tak zniszczył, zrywając je z rzemienia (swoją drogą ojciec musiał je solidnie przymocować), a psie mięso nie jest doceniane przez ludność Armonii.

Taką stratę zamierzał oblać w pobliskiej karczmie. Nie ciągnie go specjalnie do alkoholu, czy hazardu, w bójki się nie wdaje, co najwyżej pogawędzi z kilkoma innymi mężczyznami, więc nie miałam powodu się o niego martwić. Nawet jak się upije, Marena z zawiązanymi oczami trafi z nim na plecach do domu.

Razem z Breno pokonałam już połowę drogi. Łatwo to było stwierdzić, ponieważ punkt ten znaczyła rozległa łąka. Trawa tu była bujna i wysoka, powoli zaczynała żółknąć w oczekiwaniu na jesień. W tutejszym lesie pełno było takich polanek. Tylko tutaj sarny i inni roślinożercy mogli się porządnie posilić. Poszycie w lesie było znikome, a na ściółkę składały się prawie wyłącznie igły wysokich sosen, które nie pozwalały zakiełkować innym roślinom. Jedynie co jakiś czas, między ich burymi pniami błyskały białe brzozy.

Z zamyślenia wyrwał mnie Breno, który stanął jak skamieniały. Odwróciłam się do niego, i już otwierałam usta, aby ponaglić mojego leniuszka do marszu, kiedy zrozumiałam, że to nie lenistwo, lecz strach, kazał mu się zatrzymać. Jego ciało było napięte, uszy położył po sobie, a oczy… oczy były nieruchome. Cały lekko dygotał, i mimo że stałam tuż przed nim, on jakby mnie nie widział. Patrzył poza mną.

- Breno?- szepnęłam cichutko. Delikatnie dotknęłam jego policzka, ale on tylko się wzdrygną i cofnął jeden krok.

I wtedy powietrze przeciął przeraźliwy skowyt. Przerażona odwróciłam się i zobaczyłam, to, co wcześniej sparaliżowało mojego konika.

Centaura. Czy też Centaurzycę. Była kasztanowej maści, ogon i włosy o tej samej barwie miała potargane, ciało znaczyły jej drobne rany, których doznała biegnąc na oślep przez las. Ale jej nagi tors, to inna sprawa. Ramiona, piersi, brzuch znaczyły długie szramy, które ewidentnie zadała sobie sama, przeorała swoje ciało aż do krwi, własnymi paznokciami. Jej twarz miała wydłużony profil, zamiast uszu oberwane kawałki skóry, ropiejące, z rozdrapanymi strupami. A oczy, szeroko otwarte, o nienaturalnie powiększonych źrenicach utkwione były we mnie.

Stała zaledwie kilka metrów dalej, na granicy lasu, jej sylwetka zlewała się z drzewami. Usta nadal miała otwarte w niemym krzyku.

Serce łomotało mi w piersi. Myślałam tylko o tym, by uciec, uciec jak najdalej od niej, od jej szaleństwa, bólu i cierpienia. A z drugiej strony strach zaległ ciężko w moich nogach, rękach, całym ciele. Nie potrafiłam się ruszyć.

Samica postąpiła niepewny krok na przód. Jej ciało przeszył spazm bólu, nogi załamały się pod ni upadła na ziemię, jakby zemdlona. W końcu uwolniłam się spod jej spojrzenia. Wypuściłam powietrze z płuc, które nieświadomie wstrzymywałam. Breno delikatnie chwycił zębami mój rękaw i pociągnął wstecz. Lecz ja nie mogłam, nie mogłam jej tak zostawić. Coś jej było. A ja miałam obowiązek jej pomóc.

Nie potrafiłam obrócić się do niej plecami. Szepnęłam tylko do Breno, aby się cofnął, a sama zaczęłam się kierować w Jej stronę.

Zielsko całkowicie ją zasłoniło. Dopiero kiedy podeszłam bliżej dostrzegłam jej ciało. Nogi podkurczyła pod siebie, a dłonie mocno zaciskała na ramionach. Oczy nadal miała szeroko otwarte, wstrząsały nią dreszcze. A więc żyła. Ostrożnie pochyliłam się nad nią i powoli wyciągnęłam rękę, aby jej dotknąć.

Lecz zanim choćby musnęłabym opuszkami palców jej skórę, ona gwałtownie odwróciła swoją twarz ku mnie. Nie potrafiłam stwierdzić, jakiego koloru ma tęczówki, tak szeroko rozwarła źrenice. Zaczęła gwałtownie łapać powietrze

- Zamilcz- wyszeptała ledwo dosłyszalnie, lecz po chwili zaskowyczała na całe gardło- ZAMIIIILCZ!!!

Krzyczała, jakby całe cierpienie świata skierowano na jej barki. Przerażona cofnęłam rękę. Kobieta zakryła zakrwawionymi dłońmi rany, gdzie kiedyś musiały znajdować się jej uszy. Niezgrabnie próbowała się podnieść, lecz jedynie zachwiała się i znowu upadła na ziemię. Kopytami orała trawę i ziemię wokół siebie, wciąż i nieustannie powtarzając w kółko jedno słowo:

- Zamilczzamilczzamilczzamilcz…

Dopiero teraz, będąc tak blisko, dostrzegłam, że jej skórę pokrywają drobne pęcherze, delikatnie mieniące się tęczową barwą.

Cofnęłam się na tyle, aby nie dosięgnęła mnie swoimi kopytami i trzęsącymi się dłońmi zaczęłam wyciągać probówki z mojego plecaka. W końcu znalazłam to, czego szukałam. Sok z jagód sennika jałowego. Powinno wystarczyć, aby zapadła w głęboki sen. Obeszłam ją w koło tak, aby znajdować się za jej plecami. Powoli ukucnęłam i odkorkowałam flakonik. A teraz czas na najmniej przyjemną część całego planu. Gwałtownym szarpnięciem odwróciłam jej głowę i wlałam mętny przeźroczysty płyn do otwartych ust. Odskoczyłam w sama porę, aby uchronić się od jej ramion, którymi rozpaczliwie próbowała mnie pochwycić. Po chwili złapała się za szyję i zaczęła kaszleć. Przestała wymachiwać nogami, po chwili umilkła, jej ręce opadły bezwładnie na ziemię. Cała zwiotczała, znieruchomiała. A ja odetchnęłam z ulgą.

Wyczerpana, jakbym stoczyła ciężką walkę usiadłam na ziemi. Zwróciłam się w stronę Brena, aby go uspokoić, ale jego nie było. Rozejrzałam się wkoło, zawołałam cicho po imieniu, lecz się nie zjawił. Uspokoiłam się w duchu. Jest dzielny, poradzi sobie, cokolwiek wpadło mu do łba. Tymczasem ja muszę się zająć swoją pacjentką. Będzie spać jeszcze przez półgodziny, góra 45 minut. Lecz co potem? Dlaczego wpadła w taki amok? Nie ma tu stworzeń, których ukąszenie działałoby w ten sposób. Nic, co znam, po zjedzeniu nie wywołuje aż takich halucynacji. Chociaż… Nie, to niemożliwe. Co prawda pęcherze na jej skórze przypominają te brodawki tajemniczej purchawki, która wywołała moje koszmary, to jakim cudem zadziałałaby na tak dużą skalę?

Nie wiedząc, co począć, zaczęłam opatrywać jej rany. Wyjęłam bawełniane szmatki i skropiłam je octem. Powoli oczyszczałam rany, do których miałam dostęp. Byłam zdecydowanie za słaba, aby przekręcić ją na drugi bok. Pracowałam sprawnie, w ciszy. Głębsze rany smarowałam maścią, która przyspiesza gojenie. Odgarnęłam jej zniszczone, grube włosy, aby opatrzyć kark. Niewiele skóry się tam zachowało, cały był rozdrapany. Mimo to, dokładnie po środku, widoczny był duży bąbel, gulka, jakby po ukąszeniu komara. Przeczucie podpowiedziało mi, abym nie dotykała tego gołymi rękami. Pospiesznie wyciągnęłam rękawiczki i naciągnęłam na dłonie. Dziwna opuchlizna, była niezwykle twarda, jakby skóra ją zarosła, chroniła to, co wewnątrz.

- Elen?!- krzyk ojca przeszył powietrze.

Przerażona poderwałam się na nogi i gestem nakazałam ciszę. Na polanę wjechała Marena z moim tatą na grzbiecie i synem u boku. Spojrzałam z wdzięcznością na Breno. Mój kochany konik musiał nieźle wyciągać nogi, aby dotrzeć do miasta i wrócić tak szybko.

- Breno wtargnął do karczmy i wywlókł mnie na zewnątrz- zaczął gniewnie mój ojciec- możesz mi powiedzieć co się…

Urwał w połowie zdania. Podszedł na tyle blisko, żeby zobaczyć samice Centaura. Pociągnęłam go delikatnie na rękaw, aby wyrwać z oniemienia.

- Zobacz- szepnęłam i wskazałam na dziwną narośl na karku.

Ijan Forest stanął na wysokości zadania. Przykucnął i przyjrzał się uważnie, nie dotykając tego jednakże.

- Trzeba to wyciąć- zawyrokował krótko- daj mi rękawiczki.

- Słucham? Jesteś pewny że…

- Po prostu daj mi rękawiczki. Chyba, że sama chcesz to zrobić. I daj mi jakąś probówkę.

Posłusznie zrobiłam, co chciał. Odwróciłam się do niego plecami, aby nie musieć na to patrzeć i zaczęłam przygotowywać opatrunek, aby zabezpieczyć ranę.

- Już- wymamrotał i odstąpił mi miejsca.

Trzeba przyznać, że wyciął to z wprawą chirurga. Jak najlepiej umiałam zatamowałam krwawienie i ostrożnie obwiązałam jej szyję. Słyszałam, jak ojciec grzebie w moim plecaku, po czym mówi:

- A teraz, musimy zaczekać.

Od Alexandry - CD. Salvi

- Kto to jest?
- Zostaw! Lepiej tego nie dotykaj!
- Może to już jest martwe?
- Patrzcie! Tam jest kolejne!
- Czyżby inwazja?
- Może...
W głowie dalej dzwonił mi krzyk, który zostawiłam na tamtej polanie. Nie czułam nóg i palców u dłoni. Czyżbym była sparaliżowana? A jeśli tak, to dlaczego? To błyszczące coś, to ono jest za to odpowiedzialne. Próbowałam się podnieść, jednak coś przyciągało mnie do ziemi. Próbowałam obrócić głowę, by chociaż wzrokiem złapać Salvię. Nic z tego.
- Kim jesteś? - usłyszałam pytanie od jakiegoś stworzenia. Chyba to pytanie było do mnie, ponieważ czułam na sobie oddech zwierzęcia.
- Jestem... jestem Alexandra - powiedziałam powoli. Otworzyłam oczy i ujrzałam przed sobą białą wiewiórkę. - Czy mogłabyś mnie uszczypnąć? - zapytałam zamykając oczy. Chciałam z tego snu uciec jak najprędzej.
Po chwili poczułam wbijające się w moją skórę pazury. Zaczęłam panicznie krzyczeć, ból był nie do wytrzymania.
- To coś jet bardzo niebezpieczne, najlepiej...
Po chwili już nic nie słyszałam, nic nie czułam. Odpłynęłam ze snem jeszcze dalej niż się spodziewałam.

***

- Wstań istoto i pokaż swoje moce.
Powoli wyprostowałam nogę po nodze i oparłam dłonie o podłogę. Wstawanie było dla mnie jak jeden krok dla dopiero uczącego się chodzić małego dziecka. Zachwiałam się, straciłam równowagę i walnęłam całym ciałem o twarde podłoże.
- Ugh - usłyszałam za kabiną małe, białe stworzenia, których coraz bardziej irytowałam swoją bezradnością.
- Przepraszam - wybąkałam i spróbowała podnieść się jeszcze raz.
Po chwili spojrzałam w bok, zobaczyłam kogoś, kogo szukałam tak jakby od wieków - Salvię. Patrzyła na mnie ze strachem w oczach. Miała do siebie przyczepiony metalowy szkielet. Co oni chcą z nią zrobić?
- Salvia!!! - krzyknęłam na cały swój głos. Nie mogą jej skrzywdzić. To moja wina, zapewne jeśli bym jej nie spotkała, to teraz żyłybyśmy sobie normalnie, tak jak przedtem.
- Istoto dziwna, wstań wreszcie!
Oparłam się o plastikową ścianę i zaczęłam płakać.

Salvia? xd

Od Namidy - CD. Aureliusa

Spojrzałam niepewnie na chłopaka. Chyba nie powinnam... Może? Czy mam coś do stracenia? Przecież nie mogę zawsze żyć w odosobnieniu. Ale z drugiej strony... Jest to bezpieczniejsza opcja. Przynajmniej wiem, że historia, która tak bardzo lubi się powtarzać, nie zdarzy się drugi raz. Wzięłam kilka głębszych wdechów. Przemyślałam wszystko jeszcze raz i odpowiedziałam niepewnie:
- Dlaczego nie?
Wydawać się mogło, że mój głos jest szeptem. Nie byłam pewna, czy chłopak mnie usłyszał. Lecz po chwili lekko się uśmiechnął. I ruszył w kierunku karczmy. Niepewnie ruszyłam za nim. Po chwili byliśmy na miejscu. W karczmie panował spory tłok. Jedyna wolne miejsca znajdowały się w kącie sali. Aurelius udał się w tamtym kierunku, a ja zawahałam się. Gdy chłopak znalazł się już przy stole, przemogłam się i ruszyłam w tamtym kirunku.
- Czy coś się stało? - spytał.
- Nie. Wszystko w porządku. - odpowiedziałam

Aurelius ?

Od Anthony'ego - CD. Elisabeth

Królestwo Aqua'y+ Opowiadania

Dla mnie wiecznością było brak widzenia mojego El Dia Octavo. Koń również ucieszył się na mój widok. Jął rżeć i tupać kopytem, jakby z grymasem, iż nie przychodziłem. Bez słowa przytuliłem ogiera i szepnąłem tylko "jest dobrze". Znalazł się pod dobrą opieką w tym czasie. Ufałem, że Elisabeth o niego dbała, tak samo jak o swoją klacz. Octavo miał przynajmniej jakąś towarzyszkę swego pokroju. Czasami miewam wrażenie, że mnie ma już dosyć. Teoretycznie na jego miejscu, też bym tak miał. Znikąd poczułem ciężkawy łeb na swoim ramieniu, który przyciskał mnie do cielska zwierzaka. Owszem, było mi mało wygodnie przez dalszy brak sił. Chwilowo jednak zamknąłem oczy, chcąc pogrążyć się w chwili zapomnienia o wszystkim. O tym co jeszcze muszę zrobić, ile długów spłacić. O tym co właściwie tutaj robię. Próbowałem oczyścić umysł, pozbyć się każdej chociażby najmniejszej myśli zamkniętej w pałacu umysłu. Zza siebie usłyszałem jednak głos, dla mnie znajomy.
- Nadal jesteś słaby, powinieneś wrócić i odpocząć. – mruknęła Elisabeth, jakby zmartwionym tonem.
Podobało mi się to, że ktoś się o mnie troszczy. Długo już tego nie doświadczyłem. Odsunąłem się więc posłusznie od wierzchowca i podszedłem do blond-włosej. Obdarowałem ją lekkim uśmiechem.
- Jutro się wyniosę, nie będę sprawiał ci kłopotów, jestem jedynie błaznem. – zaśmiałem się cicho przypłacając to wstrząsem wnętrzności co równało się ze słabym bólem.
Odwróciwszy się w stronę przeciwną, rozejrzałem się nieco. Jakby chcąc zapamiętać to miejsce, zamknąć we wspomnieniu, jak to robiłem w domu. Do tej pory pamiętam wiele. Uśmiechającą się Millefiori, która lubiła czasami coś ugotować. Chciałbym ją spotkać, tęskniłem za nią wtedy najbardziej. Chciałem, by była przy mnie i opiekowała się mną. Oczywiście nie przeszkadzał mi fakt, że robi to piękna, nieznana mi kobieta, przeciwnie. Jednak miło jest mieć rodzinę przy sobie, a raczej jej resztki. Zastanawiałem się, jak sobie radzi moja siostra. Jak jej się powiodło w życiu, kim jest, jak żyje. Nie umiałem sobie odpowiedzieć na takie pytania, mimo że bardzo chciałem.
Zwróciłem wzrok na kobietę, którą aktualnie mogłem nazwać opiekunką, była przy mnie przez cały ten czas. Nie zostawiła mnie na pastwę losu, tam, na ulicy. Jak powinienem się jej odwdzięczyć? Karmiła mnie, przyprowadziła medyka, dała posłanie. Czego mogłem chcieć więcej? Ruszyłem więc w stronę schodów wiodących do komnaty.
- Pomożesz mi, Pani? – zwróciłem się w jej stronę, przeczesując chudymi palcami włosy.

< Elis? Żaden problem. >

Od Mattiasa - CD. Margles

Bez większego zainteresowania spojrzałem na drobną blondynkę oglądającą w zachwycie regał wypełniony poezją. Widać biblioteki podobne zamkowej są jej obce. Zresztą nie trudno się domyśleć patrząc po jej stroju i stojącemu obok wiadru oraz miotle. Służąca, chociaż może raczej sprzątaczka? Jedno z dwojga, choć obydwa stanowiska równie nie wysokie jakby nie patrzeć. Ale to o niczym nie świadczy, rzecz jasna. To tylko suche fakty widoczne gołym okiem. Żadna ocena kogokolwiek. Poza tym gdybym pochodził znikąd też bym pewnie był tak zafascynowany tym pomieszczeniem.

Poczułem narastającą niezręczność. Rzadko ktokolwiek wpadał tutaj i teraz miałem wrażenie, że ktoś obcy wtargnął na mój teren. Własny, nienaruszalny teren, na który tylko ja mam wstęp. Ja oraz Czytuś, ma się rozumieć. Moje ciche sanktuarium zostało naruszone i nie pozostaje mi nic innego niż to przeczekać lub prześlizgnąć się niezauważanie za jej plecami i wpełznąć do laboratorium, gdzie spokojnie przetrwam ten kryzys. Brzmi całkiem prosto, ale obawiam się, że wykonanie tego będzie nie lada wyzwaniem. Wyzwaniem, które zapewne zawalę.

Ścisnąłem w dłoni podręcznik alchemii i, głupio palnąłem pytanie co ona tu robi. Dziewczyna chyba równie podenerwowana co ja odsunęła się od książek i schwyciła w dłoń szczotkę, nie za bardzo wiedząc co ze sobą począć.
- Przyszłam tu posprzątać - odparła wykonując bliżej nieokreślone ruchy miotłą - książę - dodała szybko, przypomniawszy sobie najwyraźniej kto jeszcze poza moimi rodzicami i Aronem należy do rodziny królewskiej. A może po prostu przypomniała jej o tym maleńka korona wyszyta na koszuli?
W odpowiedzi kiwnąłem lekko głową. Cóż dalej począć z tym fantem? Kontynuować rozmowę? Odejść? Bo na pewno nie gapić się na nią dłużej i stać w miejscu jak kołek.
Poczułem jak coś miękkiego popycha mnie lekko do przodu. Czytuś zerknął na mnie złotymi oczyma, szturchając łapką moją stopę. Nietrudno było załapać o co mu chodzi.
- Lubisz poezję? - spytałem w końcu, podchodząc bliżej regału z tomikami i rzucając pobieżnie okiem na grzbiety. Nie przepadałem za liryką i większość tych tytułów była mi nieznana, podobnie jak ich autorzy, nie mogłem więc dodać więcej do swojej wypowiedzi. Ogólnie ta część biblioteki z poezją była rzadko przeze mnie uczęszczana i teraz do przyjścia tutaj popchnęło mnie uczucie, że ktoś przyszedł. Przeczucie mnie nie zawiodło, ale za to wkopało w nieprzyjemną sytuację. Cóż, zobaczymy co z tego wyniknie.

<Margles?>

Od Shadoe

Otworzyłam oczy, obudziwszy się za sprawą, wpadającego przez moje okno, światła. Powieki jeszcze parę razy skryły moje szkarłatne oczy, tak wyjątkowe. W parze z tym przetarłam je delikatnie dłońmi i odetchnęłam powietrzem. Jedno z okien jest otwarte, zapewne zapomniałam je zamknąć przed snem. Trudno, teraz wychodzi mi to na dobre, bo wpada przezeń zapach świeżo upieczonych bułeczek. Niewiele osób budzi się tak wcześnie, co ja. Tak więc jeszcze nie muszę martwić się ulicznym gwarem, bo takowego nie ma o w tak wczesnych porach... słońce dopiero wychyla się zza horyzontu. Sekundy zaledwie dzielą je od przekroczenia granicy mojego okna, a już zdołało mnie obudzić, ale ja nie jestem zła... celowo postawiłam tu swoje łóżko, ranem Vulfiixy biegają na ulicach bardziej swobodnie niż koło południa czy wieczorem, dlatego też prędko poderwałam się z łoża i narzuciłam na siebie ubrania wcześniej już przygotowane do wyjścia. Jeszcze szminka, ułożyć włosy - co zajmuje nie więcej niż dwie minuty razem - i gotowe, przed wyjściem starczy wsunąć stopki do bucików, przekroczyć próg i zatrzasnąć za sobą drzwi. Nikt i tak nie okrada zwykłych mieszkańców, nie mamy nic na tyle cennego, by warto było marnować jakże cenny czas złodzieja.
Gdy tylko ze swojego skromnego, choć, moim zdaniem, przytulnego, mieszkania, wylądowałam na miejskiej ulicy, od razu skierowałam się do zajmujących, swoim cudownym i łagodnym zapachem, powietrze bułeczek. Świeżo wyjętych z pieca, których twórca - piekarz imieniem Ronaldo, jakże ładne imię, nieprawdaż(?), od razu, widząc mnie wychodzącą zza progu, uśmiechnął się radośnie bo wie, że za moment zarobi kilka pierwszych tego dnia Piętników. Dojście do jego stoiska zajęło mi zaledwie chwilę, a gdy stanęłam przed nim, powitał mnie radosny i przyjazny głos Ronalda, czyli jednej z tych niewielu starców tego miasta, którzy są dla mnie mili niezależnie od wszystkiego pory dnia czy pogody. Innymi słowy - zawsze.
- Witaj, Scarly - Tylko on nazywa mnie w ten sposób, ale jednoznaczny z tym jest fakt iż jest on chyba jedynym mężczyzną w okolicy, który zna nazwę koloru Szkarłatnego. - Jak zawsze z samego rana, jeszcze nim ptaszki ranne wstały. - Lekko chrypieje. Czas nie działa na jego korzyść, niestety, ale mimo to wciąż brzmi jakby młodo, choć może to moje złudzenie spowodowane moją sympatią do niego? Zapewne. Ale przecież jego nie da się nie lubić!
- To co zwykle, proszę. - Powiedziałam, a po chwili w mojej dłoni znajdowała się już jedna z tych przepysznych bułeczek posypanych bliżej nieokreślonymi ziarnami, nie znam się na roślinach, ale wiem, że te bułki nie maja sobie równych. Zapłaciłam Ronaldowi i podziękowałam z uśmiechem, po czym ruszyłam dalej, wypatrując swojego ulubionego "psiaka" wśród kilku biegających po ulicach Vulfixów - Rely'ego. Zna mnie on już na tyle, by wyczuć mój zapach i podążać w jego stronę na kilometr ode mnie - zadziwiająco niezawodny jest węch tych słodkich zwierzaków. Oczywiście nie każdego dnia ma ochotę na spotkania ze mną, czasem zdarzają się mu dni, w których zdaje się mnie nie poznawać - udawać, że mnie nie zna, ale to u dzikich zwierząt właściwie normalne. Tym razem jednak minęło kilka minut, a mój biały, zaopatrzony w czarno-zielone pióra, przyjaciel już biegł ku mi wydając z pyszczka charakterystyczne dla siebie piskliwo-szczekliwe dźwięki.
Kiedy zbliżył się do mnie dostatecznie blisko, zaczęłam tarmosić jego miękką, przyjemną w dotyku, sierść.
- Hej, Raily. Jak się masz? - Szkoda, że nie może mi odpowiedzieć niczym więcej, jak kolejnym piskliwym szczeknięciem. Wtedy ktoś z tyłu szturchnął lekko moje lewe ramię, od razu się więc odwróciłam, zagryzając przy tym chwilę temu zakupioną bułkę.

<Ktoś?>

Shadoe Nelson

Królestwo Aire'a+ Mieszkańcy

Imię: Shadoe

Snarky, Sho, Rose bądź RedRose

Nazwisko: Nelson

Płeć: Kobieta

Królestwo: Aire'a

Czytaj dalej »

Od Nerona - CD. Daenery

Byłem mocno wzburzony całym tym zajściem. Liczyłem na przyjemne chwilę a ja otarłem się o śmierć! Muszę zacząć uważać na kobiety, robią się coraz cwańsze i sprytniejsze. Gdy znowu wróciło mi czucie we wszystkich kończynach, ubrałem się i wyszedłem z budynku, dosiadając swojego konia który przybiegł za gwizdnięciem. Wiedziałem gdzie jechać - do Królestwa Aqua'y. Dokładnie znałem każdy odcinek drogi, nie było szans na zgubienie się choćby nawet w puszczy. Przed bramą, powitali mnie strażnicy, znałem ich więc bez problemu mnie przepuścili. Niejednokrotnie byłem tutaj u księżniczki Ruth w sprawie politycznej pomiędzy naszymi królestwami. Zdążyłem więc poznać też pokrótce miasto.

Wśród tłumu zobaczyłem i czerwono-włosą kobietę, wyróżniała się znacznie. Wszedłem w owe mrowie ludzi, docierając do kobiety. Skręciła w boczną uliczkę, ruszyłem za nią. Gdy byłem tuż za nią, złapałem ją za ubranie, przygważdżając do ściany muru.

- Co to miało być, ruda?Co ty sobie wyobrażasz, hę? - warknąłem zły.

- Po co te nerwy? - prychnęła.

- Ten napój który mi podałaś... to w tym była trutka co nie? - spojrzałem jej w oczy.

- Chciałam informacji a tylko w taki sposób mogłam ją zdobyć - burknęła.

- No to teraz masz problem, za próbę morderstwa i to jeszcze tak ważnego rycerza jak ja mogą cię nawet powiesić . . szepnąłem jej słodko do uszka

- Możemy pogadać o tym potem?Teraz nie mam czasu... - wyrwała mi się

- Co ty kombinujesz co? - złapałem ją za ramię

- Na pewno nie morderstwo... - zaśmiała się ironicznie

- Idę z tobą, nie ma bata. Muszę cię przypilnować, w końcu jesteś z mojego Królestwa... - odparłem pewnie

<Daenerys?>

Od Cirilli - CD. Ikaleta

Cicho syknęłam z bólu, gdy Ikalet kładł na moją ranę kolejną pijawkę.
Niby mu ufałam, ale co do tego sposobu nie byłam pewna. Czy nie pomogłyby jakieś leki? Nie znam się na medycynie, ale skoro lekarz mówi, to lekarz wie. Zresztą, nigdy nie miałam swojego zdania i dostosowywałam się do innych. Tak też postąpię tym razem.
Namida zmierzyła dzikim wzrokiem mężczyznę, który sprawiał mi "krzywdę". W sumie rozumiem ją, gdyby ona leżała tutaj i pojękiwała z bólu, a ja bym patrzyła tylko jak lekarz jej ból pogłębia to może i bym patrzyła na niego tak samo. Ścisnęłam jej rękę mocno, aż ta zapomniała o moim bólu i sama jęknęła.
- Nie duś tak mojej ręki. – powiedziała z lekkim uśmiechem rozbawienia. Ja jej go odwzajemniła, ale nie na długo.
- Zaraz koniec. – powiedział Ikalet, wpatrując się w moją ranę, której teraz tak naprawdę nie było. Widziałam tylko kupę obślizgłych ślimaków na mojej skórze.
- Ten widok wprowadza mnie w niesmak. – zająknęłam. Cóż, mimo napiętej sytuacji, humor nas nie opuszczał. Bardzo się z tego cieszę, że śmieją się razem ze mną niźliby siedzieć cicho ze skwaszoną twarzą.

Ikalet?

Przepraszam, że krótko, bezsensownie i w ogóle

Od Sygny - CD. Nerona

Niezbyt wiedziałam, co powiedzieć. W sumie to całkowicie zmieniało mój pogląd na wiele spraw. Brat Nerona też jest pół smokiem? To nie jestem jedyna?
- Wieszzz ... To wiele wyjaśnia - uśmiechnęłam się niepewnie. Jednak Nero odwzajemnił uśmiech i mocno mnie przytulił.
- To jak będzie? - zapytał.
- Ale właściwie to czego ode mnie oczekujesz?
- Wystarczy mi to, że zmienisz zdanie co do powrotu do domu. To jak? Zostaniesz ze mną? - jego głos był przepełniony nadzieją, a oczy wpatrywały się w moje.
Westchnęłam. Niektórzy mawiają, że dawanie drugiej szansy, to dawanie drugiego sztyletu, ponieważ ktoś nie trafił cię nim za pierwszym razem. Ale z drugiej jednak strony ... Nie tak łatwo przebić sztyletem smoczą skórę.
- No dobrze - zgodziłam się po chwili. - Ale pod jednym warunkiem.
- Zamieniam się w słuch.
- Nie pożyczaj od brata bielizny - uśmiechnęłam się wrednie.
- A od kogo mam pożyczać? Od ciebie?
- Śmiem twierdzić, że moja lepiej wygląda - wystawiłam mu język.
- W to akurat nie wątpię - skomentował Neron, wyszczerzając swoje białe zęby.
Ja tymczasem przemieniłam swą postać ponownie na smoczą, a mężczyzna bez wahania, śmiało usadowił się na moim grzbiecie. Uhh, niezbyt lubię uczucie bycia dosiadaną, ale cóż, może w locie jakoś się opanuję i go nie zrzucę. Rozłożyłam swe silne skrzydła, po czym wzbiłam się gwałtownie w powietrze, kierując się na powrót w stronę domu Nerona. Po kilku minutach szybowania między puchatymi chmurami, wylądowałam miękko przed budynkiem zamieszkanym przez braci Dominion. Chłopak zręcznie zeskoczył ze mnie, a ja stanęłam przed nim już w dziewczęcej osobie, po czym śmiało ruszyłam znanymi mi już korytarzami. Kiedy znalazłam się znów w mym pokoju, Neron oświadczył:
- Cóż, rozgość się, ja tymczasem jestem winien Ramzesowi kolację, więc nie będzie nas przez jakiś czas.
- Pewnie, miłej randki - wystawiłam mężczyźnie język na pożegnanie, a następnie rozpakowałam swoje rzeczy na miejsca.
Po zakończeniu układania moich bibelotów, co zresztą nie trwało zbyt długo, jako że zbliżał się wieczór to postanowiłam skorzystać z okazji iż nie ma chłopaków i wziąć kąpiel. Chwyciłam więc ręcznik i ruszyłam w stronę łazienki. Po pobieżnym odświeżeniu się w ciepłej wodzie - ten luksus ostatnio zdarzał się dość rzadko - usłyszałam, że bracia wrócili już z karczmy. Na dźwięk zamykanych drzwi wejściowych i kroków na schodach, wyskoczyłam z wody, szybko zawijając się w biały szlafrok. Zebrałam swoje ubrania i udałam się w kierunku mojej izby. Jednak wychodząc z łazienki, niemal od razu wpadłam na idącego w moją stronę Ramzesa.
- Ojj ... Przepraszam ... - wymruczałam szybko, zaskoczona jego widokiem i natychmiast zaczęłam nerwowo zbierać upuszczone ubrania.
- Spokojnie, nic się nie stało - uśmiechnął się sympatycznie, patrząc z rozbawieniem na mnie, po czym schylił się i podał mi mój czarny, wykrojony biustonosz. Spłonęłam rumieńcem. Jakby tego było mało, w tym momencie w korytarzu pojawił się Nero.
Chwyciłam szybkim ruchem bieliznę, po czym czmychnęłam zażenowana do pokoju. O bosz ... Uroki mieszkania z chłopakami. Ale swoją drogą, nigdy nie miałam okazji aż tak się przyjrzeć Ramzesowi. Tak z bliska ... To jest całkiem przystojny. Te mięśnie, no i oczy ... Ahh te błękitne oczy ...
Tak rozmyślając leżałam na łóżku, powoli przysypiając.

<Nero? Ramzes?>

Od Ramzesa - CD. Ashlyn

- Ashlyn... piękne imię, idealnie do ciebie pasuje blondyneczko... - uśmiechnąłem się miło

- Ale na pewno nie pasuje do mojej osobowości. - burknęła

Przyjrzałem się ostatni raz temu sztyletowi po czym ostrożnie oddałem go właścicielce.

- Musisz na niego bardziej uważać, jest wart kupę forsy... - zwróciłem jej cenną uwagę

- Nie powtórzę już tego błędu... - odparła pewnie

- Co to byli w ogóle za kolesie, co? - przechyliłem lekko głowę w bok, patrząc na nią

- Piszesz o mnie książkę? - prychnęła

- No pomogłem ci, to chyba mam prawo o tym wiedzieć... - oparłem się plecami o pień klona. Obserwowałem ją uważnie, przyglądałem jej się. Spodobała mi się, w sumie było by to dziwne gdyby było inaczej. W końcu jestem romantykiem.

- Nie prosiłam o to... dała bym sobie radę... - patrzyła na mnie z wyższością

- Też tak myślę i właśnie to sobie najbardziej cenię w kobietach, samodzielność. Rzadko która posiada tą cechę... - pochwaliłem ją

Kobieta była zdziwiona moim dopowiedzeniem. Na pewno spodziewała się innej odpowiedzi która zawsze mocno frustruje płeć piękną...

- Może zechciała byś się napić ze mną jakiegoś drinka czy coś? - zaproponowałem

- Taa, żebyś mnie najpierw upił, a potem wykorzystał... już ja was znam... - przewróciła oczami

- Wcale do tego nie dążę ku twojemu wielkiemu rozczarowaniu ale jeżeli chcesz to nie mam nic przeciwko... - wyszczerzyłem się

- Nie próbuj się wymigiwać i tak już jesteś w pułapce...

- Chcę cię poznać a jeżeli się nie zgadzasz to wystarczy mi twoje niewerbalne towarzystwo... - wzruszyłem ramionami

Ashlyn?

Od Nerona - CD. Keiry

- Nie wiedziałem że umiesz również posługiwać się magią natury! wrzasnąłem zdziwiony

- W końcu jestem czarodziejką... odparła uradowana, poprawiając swoją krwisto- czerwoną długą szatę. Spojrzałem na nią z ukosa, nagle obok mojej nogi trzasnął bicz.

- Chyba nie zamierzasz mnie tym zlać... zaśmiałem się

- A jeśli tak?uśmiechnęła się dziko

- No chyba że w łóżku. . wyszczerzyłem się

Tym razem bicz trzasnął centymetr od mojego krocza.

- Uważaj sobie ze słowami! warknęła

- Jak zawsze, wszyscy faceci tacy sami... chcą tego samego... szkoda słów... burknęła zła

- Ja i tak wiem że kobiety też chcą tego samego ale to ukrywacie, chcecie pokazać jakie to jesteście święte, skromne, trudne do zdobycia... przewróciłem oczami

- Nie jestem dziwką. . prychnęła

- A czy ktoś tak mówi? zmrużyłem oczy

- Pokażesz jakieś swoje ciekawe umiejętności w końcu? spiorunowała mnie wzrokiem

- Co tak agresywnie?Masz okres czy co?Nie posiadam żadnych ciekawych umiejętności, mam podobne do twoich... już ci mówiłem... władam tylko żywiołem ognia. . westchnąłem łagodnie

<Keira?>

Od Nerona - CD. Sygny