Od Sygny - CD. Nerona

Ból. Niemiłosierny, wielki ból niemal wypalał mi udo. Zamknęłam oczy i zaciskając zęby wbiłam paznokcie w plecy Nero. Czułam jak po policzkach  raz po raz spływają mi łzy. Mimo wszystko próbowałam nie krzyczeć. "Zaraz przejdzie, wytrzymaj"... Gdzieś w tle dotarł do mnie kojący, znajomy głos.
Po jakimś czasie, który zdawał się trwać całe wieki, ból zelżał. Palące  uczucie zostało zastąpione lekkim mówienie w okolicach zranienia.  Siedziałam z zamkniętymi oczami, przytulona do klatki piersiowej Nero, ściskając w pięściach fałdy jego koszulki. Podniosłam powoli powieki. Chłopak obejmował mnie mocno, głaszcząc delikatnie po moich włosach.
- Prześpij się - powiedział, zauważywszy, iż powracam powoli do rzeczywistości.
 Nie miałam siły, by jakkolwiek zaoponować, więc rozluźniłam uścisk  dłoni i ułożyłam się przy ścianie jaskini, na zimnym kamiennym podłożu. Ledwie zdążyłam zamknąć oczy, pogrążając się w płytkim śnie.
 Nie trwał on jednak długo. Po jakiejś godzinie przebudził mnie  przyjemny dźwięk trzaskającego ogniska, które rozpalił mężczyzna,  perfekcyjnie posługując się swoim żywiołem. W pierwszym odruchu,  zwróciłam wzrok ku mojej nodze. Nie czułam już żadnego bólu, a czysty  bandaż wskazywał na ustanie krwawienia. Wyciągnęłam rękę w stronę rany, jednak natychmiast w grocie zabrzmiał stanowczy głos dziewiętnastolatka:
 - Nie dotykaj na razie. Pozwól się zagoić.
 Spojrzałam się w stronę chłopaka. Dopiero teraz spostrzegłam, że siedzi  przy ognisku i uzbrojony w mały nóż, obdziera futro z dwóch dorodnych  zajęcy. Zwróciłam się do niego, pewnym siebie tonem:
 - Nie musisz za mnie polować.
 - Czyżby? A kto nie tak dawno narzekał, że nie ma jedzenia? - odparł, szczerząc białe zęby. Odwzajemniłam uśmiech, bo mimo urażonej dumy  spowodowanej wyręczaniem mnie, to cieszyłam się, że wreszcie mam czym  zapełnić wygłodzony żołądek. Przysunęłam się do chłopaka i chwyciłam  drugiego długouchego zwierza, po czym zaczęłam delikatnie usuwać z jego  ciała wierzchnią warstwę, sprawnie wybierając nożem najlepsze kawałki  mięsa. Gdy zakończyliśmy żmudną robotę, Nero wyszedł zdobyć sprzed  jaskini gałęzie odpowiednie do nadziewania i pieczenia.
 Wtem usłyszałam warknięcie i okrzyk zaskoczenia. Zerwałam się z miejsca  ku wylotowi groty i ujrzałam Nerona, który dobywszy miecza, wdał się w  bójkę z wilkami, najwyraźniej czyhającymi na nas na zewnątrz. Kilkoma  zręcznymi ciosami pozbawił zwierzę przednich łap, już przymierzając się  do zadania śmiertelnego ciosu, kiedy zobaczyłam błyszczące ślepia  kolejnego psowatego, szykującego się do skoku na mężczyznę. Natychmiast  wyciągnęłam zza pazuchy jeden ze sztyletów i oddałam nim celny rzut,  zatapiając ostrze dokładnie między oczy ofiary, która padła na ziemię  bez życia. Młodzieniec rozejrzał się dookoła nieco zdezorientowany,  zaraz jednak powracając do walki w pełnej gotowości. Ja z kolei jednym  ruchem chwyciłam mój miecz, zatracając się w wirze bitwy.
 Po kilku minutach zaciekłego starcia, utoczyłam krwi ostatniemu z  napastników. Nero z kolei chwycił dwa wilcze truchła i, zarzucając je  sobie na plecy, udał się z powrotem w stronę naszego schronienia. Po dotarciu tam, zaczął oddzielać z nich skórę, z której można zrobić  odzienie, od reszty zwłok. Ja z kolei zajęłam się opiekaniem na ogniu  zajęczego mięsa.
 - Miałeś mi powiedzieć, dlaczego w sumie ze mną uciekłeś. Sama też dałabym sobie radę.

 <Nero?>